Przystępując do wojny włosi posiadali całą gamę miotaczy ognia np. jako ich nosiciele wykorzystywali tankietki. Podstawowe miotacze włoskiej armii używane podczas wojny to miotacze model 35, 35/40 i 41 (Lanciafiamme Mod. 35, Mod.35/40 i Mod.41) o dość konwencjonalnej konstrukcji, ze zbiornikami cieczy palnej przenoszonymi na plecach operatora miotacza. W tej sytuacji mylące jest oznaczenie omawianej broni, gdyż oznaczona była Lanciafiamme Mod. 41 d'assalto i bez dopisku „d'assalto” (czyli szturmowy) oznaczenie jest identyczne z plecakowym miotaczem Lanciafiamme Mod. 41 wprowadzonym na uzbrojenie w tym samym czasie i znajdujący się na uzbrojeniu saperów szturmowych i piechoty.

 

Lanciafiamme Mod. 41 d'assalto był poręczny i prosty a strzelało się z niego trzymając go tak jak karabin, przykładając kolbę broni do dołka strzeleckiego. By to ułatwić wyposażony był w uchwyt typu pistoletowego przy spuście osłoniętym kabłąkiem. Przyrządy celownicze mechaniczne. Do przenoszenia broń wyposażono w pas transportowy.

 

Korpus miotacza w postaci cylindra miał dwa zbiorniki i zawierały łatwopalną mieszankę (zazwyczaj stanowiło ją 9 części oleju napędowego lub innego oleju mineralnego i 1 część benzyny) w ilości ok 9 litrów. Do miotania cieczy palnej służyła butla ciśnieniowa ze sprężonym obojętnym gazem miotający w postaci azotu. Z przodu miotacza znajdowała się regulowana przegubowo dysza wylotowa zakończona głowicą z gniazdami ze świecą zapłonową "cartoccia" typu lotniczego i na zapasową świecę zapłonową. Z przodu kadłuba znajdował się też zawór do napełniania miotacza. 

 

Główny układ zapłonowy był elektryczny i składał się z turbiny uruchamianej przepływem cieczy miotającej, która napędzała znajdujący się w tylnej części iskrownik wysokiego napięcia a ten podawał prąd za pomocą kabla na świecę zapłonową umieszczoną w głowicy wylotowej dyszy miotacza. Zapasowy układ zapłonowy to ładunek pirotechniczny „bengalotto” zapalana tarcicowo i paląca się przez 2 minuty. 

 

Użycie mogło się odbyć w postaci jednego ciągłego strumienia, lub pojedynczymi „strzałami” do 8-9 razy. Waga pustego miotacza to 14 kg, a przygotowanego do użycia 23 kg. Średni zasięg użycia to ok 18-20 m. 

 

Miotacz ognia Lanciafiamme Mod. 41 d'assalto stanowił wyposażenie włoskich oddziałów spadochronowych i saperów. Po zawieszeniu broni broń tę przejęli Niemcy i używali do końca wojny. W armii włoskiej miotacze miały długa historię, gdyż zostały wycofane z użycia dopiero w latach dziewięćdziesiątych.